Vlinderbruid
De eenzaamheid
stuwt hem voort
Het is maar niet te stillen
Dat gekke kriebelende gevoel
van steeds opnieuw beginnen
Na wekenlang vreten
hongert hij zich nu eens uit
Zuchtend en puffend sluit hij zich op
als een verdord blad aan de boom
En droomt stilletjes zijn wonderdroom
Tot hij na dagen bungelen
Ietwat verstrooid herboren wordt
Zo wonderschoon, zo wonderschoon
En die rare transformatie
Is hem gek genoeg
tóch heel gewoon
De eenzaamheid die hem zo spande
Is langzaamaan vervangen
door dat dartelend verlangen
Naar de nectar en het zoete fruit
Naar zijn ranke vlinderbruid
© Emmy van Swaaij
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten