Bij de grenzen van perfectie
Bij de grenzen van perfectie
hokte Kafka, vaak heel stil
Zijn handen in zijn schoot
kin in jas, 't was er kil
Naast de grenzen van perfectie
ligt heel diep, een bronzig dal
voor sommigen de hemel
voor anderen de zondeval
In dat dal der imperfectie
sterkt eenieder zijn gemoedvastberaden de berg weer te bestijgen
naar die grens met zijn helle gloed
Toen Kafka na jaren ploeteren
de grens vermoeid overbruggen mocht,
keek hij naar het prachtige dal
en voelde zich ietwat bekocht.
daar, dat dal,
was van dáár gezien
precies perfect, net wat hij zocht.© Emmy van Swaaij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten